Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ - ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

  

Στο Ιστολόγιο του Τιμιου Σταυρου θα αναφερουμε όπως είπαμε θαύματα - και κυριως όχι μονο παλαια - αλλα συγχρονα θαυματα του Τιμιου Σταυρου !
Ενα απο αυτά που καταγραφηκε πριν 60 χρονια και έγινε τον καιρο της δεινης Γερμανικης Κατοχης θα καταθέσουμε στην αγάπη σας 

Η διήγηση είναι του κ. Ν.Καπίτογλου και στο τέλος της ανάρτησης αναφέρουμε και την πηγή.

Κατα τη διάρκεια της διακοπής της ακροαματικής διαδικασίας ο Εισαγγελεύς κ. Λυμπέρης Παπανδρέου, μου διηγήθηκε τα εξής, παρατηρώντας  ότι φορούσα  στο λαιμό μου ένα σταυρό.

Μου έδειξε ένα σταυρό που φορούσε κι αυτός στον λαιμό του και μου είπε

— Αυτός ο σταυρός μου έσωσε την ζωη. Χωρίς αυτόν θα ήμουν ήδη νεκρός από τον φοβερό εκείνο  χειμώνα του 1943.  Ηταν η περίοδος, κατά την οποία όποιος έπεφτε στα χέρια των Γερμανών και οδηγούταν  εις το άντρο των βασανιστών , στο κολαστήριο της οδού Μέρλιν , δεν έφευγε από αυτό παρά για το νεκροταφείον.

Εκείνη την εποχή συνελήφθηκα και εγώ. Είχα κατηγορηθεί  από ένα ανώτατο υπάλληλο του Δημου Πειραιώς —όργανο των Γερμανων— και ένα Δημαρχο Συνοικισμού του Πειραιώς ως… Γενικός Εισαγγελεύς των Κομμουνιστών, διότι και τους δύο αυτούς κυρίους συνέλαβα για καταχρήσεις τροφίμων, από εκείνα που προοριζόταν δια τους πεινασμένους.  Η άρνηση , την οποίαν αντέτασσα σε κάθε «κατηγορώ», εξαγρίωνε τους ανακριτάς μου.

Ετσι παραδόθηκα σε βασανιστήρια. Την τρίτη ημέρα του μαρτυρίου μου οδηγήθηκα σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο . Σε αυτό υπέστην τα πάνδεινα. Παρήλασαν και πέντε γιγαντόσωμοι βασανιστές , καθένας των οποίων εξήντλησε όλες τις δυνάμεις του επάνω μου.Σιγά-σιγά άρχισα να αισθάνωμαι ότι σε λίγο θα έμενα νεκρός εκεί.
Μετά τους γιγαντοσώμους βασανιστές, με παρέλαβε ο ίδιος ο ανακριτής.

 Σε μιά στιγμή έξαλλος με έπιασε με τα δυο του χέρια από το λαιμό και άρχισε να τον σφίγγει.  Ενοιωσα ότι θα πέθαινα από ασφυξία. Διέθεσα όσες δυνάμεις είχα και απαλλάχτηκα από τα χέρια του.  Αμέσως άνοιξα, σχίζοντας το πουκάμισό μου, το στήθος.Ηθελα να αναπνεύσω. Δεν είχα σκεφθεί καν τι είχα κάνει. Την ίδια όμως στιγμή αντίκρυσα τον βασανιστή μου να γίνεται χλωμός. 

 Εγινε άσπρος ύστερα, περισσότερο και από τον κάτασπρο τοίχο του δωματίου. Προσπαθούσε να σηκώσει τα χέρια του και δεν το κατόρθωνε.
Αρχισε τότε να κλαίει… Ναι, να κλαίει τρομαγμένα και σαν μικρό παιδί !…  Επειτα ήλθε κοντα μου, έσκυψε στο στήθος μου και… φίλησε αυτόν εδώ τον σταυρό !

Ομολογῶ ότι δεν πίστευα στα μάτια μου για όσα έβλεπα.
Σε λίγο φώναξε και του έφεραν ένα ποτήρι νερό. Με αυτό έπλυνε μόνος του, με τα χέρια του, που τώρα κινούνταν , τις πληγές μου και αφού με κάθισε σε μια καρέκλα να συνέλθω έφυγε για να επιστρέψει με αρκετούς συναδέλφους του, μπροστά στους οποίους αφηγήθηκε τα εξής:

— Μολις άνοιξε ο άνθρωπος αυτός το στήθος του, έλαμψε στα μάτια μου σαν αστραπή αυτός ο μικρούτσικος σταυρός. Και η λάμψη σχημάτισε ένα φλογερό «νάϊν» (όχι). Τωρα που έχω συνέλθει, κύριοι, μπορώ να πω ότι ο Θεός βρίσκεται κοντά στους πιστούς.
 
Επειτα απευθύνθηκε σε μένα και μου είπε:
— Θα Σας παρακαλούσα να μου προσφέρετε αυτό το σταυρό για να με προφυλάσσει από την άδικη κρίση.  Οχι από τον θάνατο, διότι δεν τον φοβούμαι.  Αλλὰ δεν είμαι άξιος… Δεν πιστεύω όπως εσείς στο Θεό. Διότι εάν επίστευα…Και σταμάτησε απότομα την φράση.

—  Ετσι, αγαπητέ μου, εσώθην από βέβαιον θάνατον χάρις εις την πίστιν μου, κατέληξεν ο Εισαγγελεύς κ. Λυμπέρης Παπανδρέου.

 Ο σταυρός του κ. Εισαγγελέως( Ν. Καπιτσόγλου, «Θαύματα που γίνονται σήμερα», περιοδ. «Κιβωτός», αριθ. 21/ Σεπτέμβριος 1953, σελ. 347).